مردم غور از مرگ در اثر گرسنه‌گی هشدار می‌دهند

فقر پدیده‌ای شوم است که با تسلط دوباره طالبان به دلیل از بین رفتن مشاغل و خروج سرمایه از کشور، افزایش یافته است. خشک‌سالی هم هم‌زاد طالبان این بار نیز اقتصاد ضعیف خانواده‌ها را هدف گرفته و نبض زنده‌گی را به شماره انداخته است. قدرت‌گیری طالبان باعث شد که کشور از لحاظ سیاسی، اجتماعی و به‌خصوص اقتصادی سقوط کند.
این سقوط، اقتصاد ضعیف افغانستان را از بین برد و گرسنه‌گی و فقر را بر مردم حاکم ساخت. کار از بین رفت، تجارت نابود شد و لقمه نان مردم گرفته شد. هرچند سقوط نظام پیشین، بالای تمام شهروندان این کشور تاثیرات عمیق گذاشت، اما افراد گرسنه و فقیر در غور را بیشتر از همه شهروندان کشور تحت تاثیر قرار داد. غور که در اواخر حکومت پیشین نیز مواردی از فقر و گرسنه‌گی در آن گزارش شده بود، سقوط نظام باعث تشدید فقر و مشکلات اقتصادی در این ولایت شد. باشنده‌گان این ولایت با ابراز نگرانی می‌گویند که فعلاً کار برای آن‌ها مساعد نیست، در حالی که آماده‌اند با اندک‌ترین مزد کار کنند.
روض‌الدین، باشنده ولایت غور، که روزانه با کمترین مزد کار می‌کند، احتمال مرگ در اثر گرسنه‌گی می‌گوید: «اگر تا چند هفته دیگر کمک نرسد، مردم از گرسنه‌گی از بین می‌روند.» روض‌الدین می‌گوید که فقر و مشکلات اقتصادی از یک طرف و افزایش بهای مواد خوراکی از طرف دیگر، زنده‌گی آن‌ها را تلخ کرده است. این باشنده غور می‌گوید با تمام تلاشی که به خرج می‌دهد، در پایان ماه نمی‌تواند مواد غذایی خانه‌اش را بخرد. او می‌افزاید که اگر در یک ماه برنج می‌خرد، مجبور می‌شود روغن نخرد، چون پول کافی برای خرید روغن باقی نمی‌ماند.
روض‌الدین نسبت به آینده خانواده‌اش نگران است. می‌گوید در خانه آن‌ها نه آرد است و نه روغن، و ادامه چنین زنده‌گی نهایت دشوار است. او همچنان تاکید می‌کند که اگر تا چند هفته دیگر کمک نرسد، مردم زیادی در این ولایت به دلیل گرسنه‌گی از بین خواهند رفت.
گل‌احمد، باشنده دیگر ولایت غور، مانند روض‌الدین غم شکم گرسنه خانواده‌اش را حمل می‌کند. می‌گوید عید رسید و من نتوانستم هیچ چیزی برای خانه‌ بخرم. گل‌احمد هم روزمزد کار می‌کند، ولی کارش دوام‌دار نیست. او روزهای زیادی را به دلیل نبود کار، با جیب خالی به خانه برمی‌گردد، در حالی که همه از او نان می‌خواهند. وی آرزو می‌کند که اگر کار نیست، قیمت آرد پایین باشد. گل‌احمد می‌گوید که افزایش بهای مواد خوراکی و بیکاری، زنده‌گی را برای آن‌ها تلخ کرده است.
باشنده‌گان غور می‌گویند که فقر و بیکاری در این ولایت به اوج خود رسیده است و آن‌ها در دهه‌های اخیر چنین شرایطی را تجربه نکرده‌اند. باشنده‌گان غور می‌گویند که یک بوری آرد ۵۰ کیلویی به دو هزار و ۷۰۰، یک بوجی برنج به سه هزار و ده لیتر روغن به یک هزار و ۵۶۰ افغانی در بازارهای این ولایت معامله می‌شود.
باشنده‌گان ولایت غور در حالی از افزایش بهای مواد خوراکی و بیکاری شکایت می‌کنند که چندی پیش یک باشنده غور به دلیل فقر مجبور شد فرزند کوچکش را بفروشد. یک نوار تصویری که در صفحات مجازی دست‌به‌دست می‌شد، نشان می‌داد که یک باشنده غور یک فرزند خردسالش را می‌فروشد. این باشنده غور در آن نوار تصویری می‌گوید برای آن‌که تمام اعضای خانواده‌اش زنده بمانند و از گرسنه‌گی جان ندهند، مجبور شده یکی از فرزندانش را بفروشد و با قیمت او شکم باقی اعضای خانواده را سیر کند.
پس از قدرت‌گیری طالبان، فقر به‌صورت نگران‌کننده‌ای افزایش یافته است. حتا در مواردی شهروندان کشور به دلیل مشکلات اقتصادی خودکشی کرده‌اند.
طالبان اما در مورد گرسنه‌گی شدید و فقر، مردم را به خداوند حوالت می‌کنند. از ملا هبت‌الله تا محمدحسن آخوند، از خود رفع مسوولیت می‌کنند و بدون این‌که اشاره‌ای به طرح و برنامه‌ای برای حل یا کاهش مشکلات اقتصادی بکنند، می‌گویند روزی‌دهنده خداوند است.