زمانی فابریکه نساجی گلبهار یکی از بزرگ‌ترین مراکز تولید پارچه در افغانستان بود، اما حالا با ویرانه‌های خود شناخته میشود. غبار جنگ هنوز هم از سر این فابریکه دور نشده؛ سال‌ها است که چرخ‌های آن به گردش درنیامده و زنگ می‌خورد. عبدالرازق رحمانی، رئیس این فابریکه می‌گوید از زمان تخریب نیروگاه برق سروبی، برق این فابریکه قطع شد و از کار افتاد. اگرچه ساختمان و تجهیزات آن سال‌ها است که مرمت نشده، اما بیشتر ماشین‌هایش سالم هستند. آقای رحمانی می‌گوید اگر نیروی برق به این فابریکه برسد، امکان فعالیت دوبارۀ آن وجود دارد؛ اما حالا تصمیم چیز دیگری است: “در حال حاضر دو نهاد سرمایه گذار با ما تفاهم کرده‌اند که یکی در تولید پایپ‌لاین یا لوله و دیگری در بخش تولید لباس برای نیروهای پولیس افغانستان در داخل فابریکه نساجی ما کار شان را آغاز کنند. این سرمایه‌گذاران از اراضی و سایر امکانات کارخانه استفاده می‌کنند و ما این فرصت را در داخل کارخانه در اختیار شان قرار می‌دهیم.”
فابریکه نساجی گلبهار ۶۶ سال پیش تأسیس شد و برای چند دهه بر اقتصاد افغانستان و به ویژه زندگی مردم شمال کابل تأثیرگذار بود. کاکا شبرین ۶۷ ساله که در نزدیک این فابریکه زندگی می‌کند، می‌گوید: “این فابریکه بهترین تکه را در سطح آسیای میانه تولید می‌کرد. از قبیل کمپل، کتان و سان در این جا بافته می‌شد. اقتصاد بسیاری مردم به سبب همین کارخانه خوب بود.” جنگ اگرچه فعالیت و تولید این فابریکه را متوقف کرد، اما دستگاه‌های آن را از بین نبرد.
حالا بسیاری از مردم مناطق شمال کابل خواستار بازسازی و فعالیت دوباره این فابریکه هستند. خان شرین پنجاه ساله باشنده مرکز کاپیسا گفت: “وقتی یک نفر در این جا کار می‌کرد، می‌توانست مصارف ده نفر خانواده خود را برآورده کند. فعلاً که شرکت پایپ‌سازی ساخته شود، باز هم خوب میشود. از همین طریق امکان دارد که چند نفر بیکار صاحب کار شوند و نفعش به مردم می‌رسد.” فابریکه نساجی گلبهار نزدیک به پنج هزار جریب زمین دارد. در سال ۱۳۳۲ به عنوان مجتمعی از کارخانه‌های نساجی بیش از ۴۰ نوع پارچه تولید می‌کرد. تولیدات این فابریکه به کشورهای مختلف از جمله هند، آلمان، جاپان و حتی امریکا صادر می‌شد.
