صلح زمانی پایه‌دار می‌شود که برنامه‌های اقتصادی در اولویت باشد

بیجا شده‌گان داخلی، ناشی از جنگ‌های گذشته که در وضعیت بدی زند‌ه‌گی دارند، برای ثبات پایه‌دار و دوام صلح تأمین شده در کشور دعا کرده و از حکومت سرپرست می‌خواهند که بهتر شدن وضعیت اقتصادی کشور را، در اولویت برنامۀ کاری خود قرار دهد.
قابل ذکر است که در اثر جنگ و ناامنی‌ها در کشور، هزاران خانواده از مناطق شان بیجا شده و در محلات امن پناه برده اند که اکثریت شان، از سهولت‌های ابتدایی زنده‌گی بهره‌مند نیستند.
ولسوالی شیدایی هرات نیز میزبان ده‌هاخانواده است که در نتیجۀ جنگ و ناامنی‌ها، از ولایت‌های بادغیس، فراه و غور بیجا شده‌ و در حال حاضر، در زیر خیمه‌ها در این ولسوالی، شب و روز شان را سپری می‌کنند.
لال‌محمد، ارباب ۶۰ ساله که پنج ماه سال قبل به دلیل جنگ و ناامنی به ولسوالی شیدایی هرات پناه آورده اند، اکنون با خانوادۀ هشت نفری‌‌اش با ابتدایی‌ترین امکانات در زیر خیمه، شب و روز خود را سپری می‌کند.
او می‌گوید: «آب و نان کافی نداریم؛ آب آشامیدنی مان را از مسجد همین محل تهیه می‌کنیم و نان را هم خیرین و تاجران برای مان کمک می‌کنند؛ اما می‌ترسیم که کودکان ما از شدت سردی هوا تلف شوند.»
وی در ادامه می‌افزاید: «جنگ بود که سرحد ما را به اینجا کشاند، اما خدا را شکر که حالا امنیت آمده و در کشور خبری از انفجار و انتحار نیست؛ اما اگر حکومت در مورد انتقالات ما اقدام کند، خوب می شود؛ چون ما کرایۀ برگشت را نداریم.»
موصوف در حالی که دست دعا بلند کرده و برای صلح پایه‌دار و آبادی کشور دعا می‌کرد، از حکومت خواست که برنامه‌های اقتصادی را در اولویت کارش قرار دهد؛ زیرا به باور او، زمانی در افغانستان صلح دایمی تأمین می‌شود و خشونت‌های خانواده‌گی و اجتماعی کاهش می‌یابد که اقتصاد همه خوب باشد.
ملکه، یکتن دیگر از بیجاشده‌گان در این محل که با شوهر معلول و سه کودک قد و نیم‌قدش بودوباش دارد، می‌گوید: «یک سال پیش، زمانی که یک پای شوهرم قطع شد و در منطقۀ ما جنگ بود، مجبور شده به اینجا آمدیم، ولی حالی از بس که نم است، پای دیگر شوهرم را درد گرفته و اصلاً راه رفته نمی‌تواند.»
این خانم، جنگ را عامل عمدۀ بدبختی خود و خانواده‌اش می‌داند؛ زیرا شوهرش در نتیجۀ انفجار ماینی پای خود را از دست داده است. وی افزود: «اگر پای شوهرم قطع نمی‌شد، حالی در منطقۀ خود می‌بودیم؛ شوهرم کار می‌کرد و زنده‌گی خوشحالی می‌داشتیم.»
موصوف در ادامه علاوه کرد: «خواستم از مردم ما همی است که هیچگاهی طرفدار جنگ و بدبختی نباشند؛ به صلح فکر کنند و برای ترقی کشور ما کار کنند.»
ملکه و شمار دیگری از بیجاشده‌گان از حکومت می‌خواهند که در قسمت انتقال شان اقدام شود؛ زیرا هیچکدام آنها پول کرایۀ برگشت به مناطق شان را ندارند.