۵۰ کودک بی‌سرپناه را به «کفالت» داده‌ایم

پس از روی کار آمدن حکومت سرپرست طالبان و گسترش دامنه فقر در کشور، شمار کودکان کار در سطح کشور به‌ویژه در ولایت پروان افزایش چشم‌گیری یافته است. ریاست کار و امور اجتماعی ولایت پروان می‌گوید که توان حمایت مالی از این کودکان را ندارد. به گفته این اداره، تنها در شهر چاریکار، مرکز ولایت پروان، بیش از یک هزار و ۷۰۰ کودک مصروف کارهای شاق هستند.
قدرت‌الله ذاکر، سرپرست ریاست کار و امور اجتماعی طالبان برای ولایت پروان، گفت که از میان یک هزار و ۷۰۰ کودک کار، بیش از ۱۰۰ تن آن‌ها در شهر چاریکار بی‌سرپناه‌اند که اکنون تعداد کم این کودکان مورد حمایت مالی پروشگاه دولتی قرار دارند. به گفته ذاکر، به دلیل نبود امکانات مالی، این اداره برخی از کوکان پروشگاه دولتی این ولایت را برای شماری از خانواده‌ها به «کفالت» داده‌اند. وی افزود: «تنها در شهر چاریکار که ما سروی کردیم، بیش از یک هزار و ۷۰۰ کودک شاقه‌کار وجود دارد. ما در حال حاضر توانایی سروی کودکان کار بیرون از مرکز پروان را نداریم، اما اگر سروی شود، احتمال دارد که هزاران کودک کار وجود داشته باشد.»
قدرت‌الله ذاکر خاطرنشان کرد که ۱۰۰ کودک بی‌سرپناه در پروشگاه دولتی پروان نگهداری می‌شدند، اما از چندی به این‌سو به دلیل عدم حمایت مالی از سوی موسسات و نهادهای خیریه، ۵۰ کودک را به خانواده‌ها به کفالت داده‌اند.
سرپرست ریاست کار و امور اجتماعی ولایت پروان دلیل افزایش شمار کودکان کار در این ولایت را، تحولات اخیر، بیکاری و سرازیر شدن سیلاب‌های سال گذشته در این ولایت می‌داند.
در همین حال، شماری از کودکان کار در شهر چاریکار ولایت پروان، حکایت‌های تلخ و گوناگون از وضیعت زنده‌گی‌شان دارند. اشرف‌الله، نه سال سن دارد و مدت چهار ماه می‌شود که در شهر چاریکار «بوت‌پالشی» می‌کند. وی گفت، بیش از چهار ماه می‌شود که پدر معمارش بیکار شده و وی برای پیدا کردن لقمه‌ای نان کار می‌کند. وی تصریح کرد که خانواده آنان هشت عضو دارد و وی فرزند بزرگ خانواده است. اشرف‌الله تصریح کرد: «چند ماه وضعیت زنده‎گی ما خوب بود. پدرم که «گل¬کار» بود، کار می‌کرد و خرچ ما را پیدا می‌کرد؛ اما حالا کسی پول ندارد که گل‌کاری کند و پدرم را در کار بگیرد. فعلاً فقط من کار می‌کنم و بس.»
جمشید، یک تن دیگر از کودکان کار در ولایت پروان است. وی حدود ۱۵سال سن دارد و از سه هفته به این‌سو در یک کراچی نخودفروشی می‌کند. جمشید نگران آینده‌اش است. وی می‌گوید که اگر وضعیت ناگوار اقتصادی آنان همین قسم ادامه پیدا کند، احتمال دارد در سال آینده مکتب رفته نتواند. جمشید تصریح کرد: «برادر بزرگم هم کراچی نخودفروشی دارد و پدرم بیکار است. به دلیل این‌که تنها برادرم نمی‌توانست مصارف زنده‌گی ما را تامین کند، من هم سه هفته می‌شود که در یک کراچی جداگانه نخودفروشی می‌کنم. روزانه ۱۰۰ افغانی یا بیش‌تر از آن برایم فایده می‌ماند. فعلاً خیلی وضعیت اقتصادی ما خراب است. اگر تا سال پیش‌رو که مکتب‌های ما آغاز می‌شود اقتصاد ما بهتر نشود، مجبورم که کار کنم تا مصارف زنده‌گی ما پوره شود.»
در همین حال مسوولان در ریاست کار و امور اجتماعی پروان از حکومت، نهادهای خیریه و افراد خیر می‌خواهند تا دست کودکان کار را بگیرند. بربنیاد گزارش سازمان‌ها و نهادهای حمایت از حقوق کودکان، افزایش بیکاری در جامعه و فقر حاکم بر خانواده‌ها، کودکان بیش‌تری را واداشته است تا به کارهای شاقه رو بیاورند. تمامی کودکانی که روی جاده‌ها کار می‌کنند، به‌گونه‌ای از رهگذر روانی و جسمی آزار و اذیت می‌شوند و این موضوع از نگرانی‌های جدی نهادهای پشتی‌بان کودکان در کشور است.