آینده افغانستان، پاکستان و منطقه در دو سناریو

1- اگر در افغانستان این بار جنگ داخلی صورت گیرد، امریکا و ناتو با استفاده از این فرصت، تروریست های بین المللی و داعش را وارد افغانستان و پاکستان ساخته و سریع همه را می کوبد و با ایجاد تباهی و بربادی در منطقه و با براندازی جنگ ها در بین گروپ های مختلف و جنگ های نیابتی در افغانستان و پاکستان و یا هم حتی به بهانه داعش مخصوصا بمباران شهر کراچی پاکستان، کشمیر تحت تسلط پاکستان و بدخشان افغانستان، تا مانع و چالشی باشد برای پروژه اقتصادی راه ابریشم چینی. ” پروژه راه ابریشم چینی یکی از بزرگترین پروژه های جهان است که با عملی شدن آن از طریق مسیرهای افغانستان و پاکستان، کشور چین بزودی جای آمریکا را در جهان خواهد گرفت” .
2- اگر رهبران سیاسی افغانستان باهم کنار بیایند، از عقده و کشمکش های شخصی خود بگذرند، خود گذری کنند و یک حکومت همه شمول غیر متمرکز که همه اقوام در آن سهیم باشند، بسازند و با مشوره کشورهای همسایه چین، روسیه، پاکستان و ایران که اکنون بنابر پروژه اقتصادی راه ابریشم چینی با ایشان منافع ملی مشترک داریم، پیش بروند، در این صورت آینده افغانستان پر از صلح و امنیت، برادری و همدلی، ترقی و پیشرفت، ختم بیکاری و فقر؛ و افغانستان بزودی به یکی از کشورهای اقتصادی در منطقه تبدیل خواهد شد.
شرح:
اگر آمریکا و غرب در این بیست سال گذشته با بیش از دوهزار ملیارد دالر شان و ده برابر این رقم غارت معادن افغانستان توسط شان، نیت خوب بر ثبات و توسعه افغانستان می ‌داشتند، امروز ما یک نظام فولادی و کشور خود اکتفا می داشتیم نه کاغذی که در چهار روز برهم بخورد. اروپا و آمریکا دوست افغانستان شده نمی‌تواند چون غرب در دشمنی با شرق و ناتو در دشمنی با سازمان همکاری شانگهای قرار دارد، و جنگ امروز جنگ آمریکا با چین و روسیه است، بنآ غرب و آمریکا هیچگاه دوست افغاستان شده نمی‌تواند چون منافع ملی ما با آنها نیست اما آنها دوست تقلبی ما شده می‌توانند چون مسله جیوپولتیک افغانستان بر منافع ملی شان مهم و تاثیر گذار است.
افغانستان بر بسیاری از کشورها اهمیت استراتیژک دارد. اما مهم این است در منافع ملی افغانستان کدام کشورها تاثیر دارد. مثلآ کشور هند خود را برای ما دوست نشان می‌دهد که در حقیقت دوست ما نیست چون افغانستان برای آنها اهمیت استراتژیک دارد اما هندوستان برای ما چنین نیست. هند بخاطر مسله کشمیر خود را با ما دوست میگیرد اما ما با آنها همچو یک مسله نداریم، این ما هستیم که بخاطر دوستی با هند قربانی های داده روان بودیم.
روس‌ها به خوبی این موضوع را درک کرده ‌اند، در صورتی که افغانستان به میدان جدید جنگی گروه‌های تروریستی و به خصوص داعش مبدل شود، آسیای میانه و به خصوص سه کشور هم‌ مرز با افغانستان که برای سال‌های زیادی است زیر هژمونی روسیه قرار دارند، نا امن خواهند شد. از آن رو که افغانستان هم‌ مرز با آسیای میانه است و در صورتی که ناامن باشد، امکان نا امنی آسیای میانه و چین نیز می ‌رود، صلح در افغانستان می ‌تواند به سود تمامی کشورهای عضو سازمان همکاری‌های شانگهای تمام شود.
“پروژه راه ابریشم چینی” یا آن‌ طور که نزد بسیاری از کشورها شناخته می‌شود “یک کمربند، یک راه” ، در واقع طرح ایجاد دو راه بزرگ تجاری است که از طریق آن‌ها چین بهتر می‌تواند با دیگر کشورها ارتباط برقرار کند و آن‌ها عبارتند از: یک راه زمینی و یک راه دریایی یا آبی. مسیر این دو راه از میان بیش از ۶۰ کشور جهان در قاره‌های آسیا، اروپا، و آفریقا می ‌گذرد. برآورد شده است که برای ساخت این مسیرها، بندرهای آن‌، و تأسیسات تأمین انرژی‌ شان، حدود هزار میلیارد دلار باید خرج شود، بخش بزرگی از هزینهٔ این پروژه را “صندوق راه ابریشمِ” حکومت چین و “بانک سرمایه‌گذاری زیرساخت‌های آسیا” تأمین می‌کنند. این طرح توسط، شی جینگ پینگ، رئیس‌جمهور چین، در سال ۲۰۱۳ ارائه شد. از طریق پروژه مذکور ساختن تعداد زیادی جاده، راه آهن، پل، کارخانه، بندر، فرودگاه، زیرساخت‌های انرژی، و سیستم‌های مخابراتی، تلاش می‌کند یکپارچگی و همکاری در اقتصاد جهانی را گسترش دهد تا ادغام عمیق‌ تر بازارها و تخصیص کارآمدتر منابع امکان ‌پذیر شوند.
چین به ‌طور خاص ۶۵ کشور را به عنوان هدف سرمایه‌گذاری زیربناهها تعیین کرده ‌است. یک بخش هسته‌ای پروژه، اقتصادی پاکستان – چین از سین کیانگ تا گوادر به ارزش ۵۴ میلیارد دلارمیباشد. کریدور اقتصادی چین و پاکستان به عنوان پروژه پرچمدار طرح راه ابریشم شناخته می‌ شود. این پروژه چند میلیارد دلاری باعث پیوند مستحکم و بلند مدت چین و پاکستان شده است. شروع این پروژه، تمرکز روابط دو کشور را از همکاری‌های دفاعی به همکاری‌های اقتصادی نموده که از این رو سیاست پاکستان علیه افغانستان نیز تغییر کرده است.
توسعه اقتصادی، مهم ‌ترین فرصت ناشی از اجرای پروژه راه ابریشم می باشد زیرا از این طریق ساختن تعداد زیادی جادهها، راههای آهن، پلها، کارخانه ها، بندرها، فرودگاهها، زیرساخت‌های انرژی و سیستم‌های مخابراتی و حجم عظیمی از سرمایه‌ گذاری‌های مستقیم خارجی به افغانستان و پاکستان سرازیر و باعث رونق اقتصادی بخش‌های دولتی و خصوصی می‌شود. همچنان وصل افغانستان با آبهای بحری، فرایند صنعتی شدن افغانستان و پاکستان در قالب پروژه راه ابریشم هم باعث ایجاد شغل در افغانستان و همچنان به پاکستان بخصوص برای جمعیت زیادی بیکار در بلوچستان خواهد شد. در نتیجه، این پروژه می ‌تواند باعث رونق بلوچستان شود که سالیان سال است از فقر، بی‌سوادی و بیکاری رنج می ‌برند. با ارتقاء سطح امنیت، ثبات و سرمایه ‌گذاری در تولید، انرژی و توسعه اجتماعی بلوچستان در قالب سیپک، فقر در این منطقه کاهش می ‌یابد و در نتیجه، فقرایی که به راحتی جذب گروه‌های تروریستی مانند داعش می ‌شوند، از این مهلکه نجات می ‌یابند. رشد اقتصادی به افزایش ثبات داخلی پاکستان نیز کمک و توانایی‌های آن برای مقابله با تروریسم و حرکت‌های جدایی ‌طلبانه را تقویت می ‌کند. بدون شک، پروژه راه ابریشم چینی می ‌تواند توسعه اقتصادی، ارتباطات اقتصادی و همبستگی بین کشورها را افزایش دهد.
پایان جنگ در افغانستان، عامل کلیدی در اتصال جمهوری‌های آسیای مرکزی و پاکستان است. ادامه بحران‌ها و ناامنی‌ها در افغانستان باعث کاهش امنیت دو ایالت هم مرز خیبرپختونخوا و بلوچستان پاکستان و بخش‌های غربی چین (سین کیانگ) می ‌شود. از آن جایی که این مناطق نقشی کلیدی در پروژه راه ابریشم چینی دارند، تهدیدات امنیتی در آن‌ها می ‌تواند کارکرد اصلی سیپک به عنوان یک کریدور حمل و نقل را با چالش جدی مواجه کند. از این ‌رو، دلیل اصلی تلاش‌های پاکستان و چین در فرایند صلح افغانستان، به علاقه دو کشور برای کاهش مخاطرات امنیتی علیه سیپک مربوط می‌شود.
تا حال بیش از 140 کشور در سراسر آسیا، اروپا، آفریقا، آمریکای لاتین، و دریای کارائیب در طرح راه ابریشم چینی پیوستند. برآورد می ‌شود که تا سال 2027 پروژه‌های سرمایه ‌گذاری این طرح حداقل یک تریلیون دلار به بودجه‌های زیرساختی‌اش اضافه خواهند کرد. انگیزه اصلی به‌ جلو راندن رشد اقتصادی از طریق گسترش همکاری و هماهنگی کشورها است و یکی از نتایج سیاسی جانبی این طرح “ایجاد همزیستی و صلح در بین کشورها” است.
بنآ، در رابطه حالات فعلی افغانستان طبق معلومات همین اکنون جاسوسان امریکا و غرب در خارج و داخل افغانستان فعال شدند و گفتگوها را با افغانهای پرنفوذ و تاثیرگذارآغاز کردند و کوشش دارند به بهانه حقوق بشر وغیره یک جناح را علیه جناح دیگر حمایت کنند تا جنگ های داخلی صورت گیرد. این شیطنت بازی آمریکا، انگلیس و غرب در تاریخ جنگهای کشورهای جهان بی نظیر است. ملت رنجدیده از دلسوزان سیاسی کشور توقع دارند که فریب آنها را نخورند و کشور را یک بار دیگر به بحران و جنگ نبرند.